ഞങ്ങൾ മൂന്നു പേരും തളർന്നു കിടന്നു.
ഞാൻ അമ്മയെ കെട്ടിപിടിച്ചു ചുണ്ടിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു.

അമ്മയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ ഒഴുകി കൊണ്ടിരുന്നു.

അമ്മ എന്റെ മുഖത്തു ഉമ്മ വെച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

അമ്മേ എന്തിനാ കരയുന്നത്…

എന്റെ ഭർത്താവ് ഇത്രെയും എന്നെ സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ല…

അതിനെന്താ.. എന്റെ പെണ്ണല്ലെ എന്റെ അമ്മ.. ഞാൻ ആണ് ഇനി മുതൽ അമ്മയുടെ ഭർത്താവ്..

അങ്ങനെ പറയല്ലേ മോനെ… മോനു ഒരു ജീവിതമൊക്കെ വേണ്ടേ… അപ്പോൾ ഒരു പെണ്ണൊക്കെ കെട്ടി ജീവിതം നന്നായി കൊണ്ടുനടക്കണ്ടെ…

അമ്മ എന്നും എനിക്കു ഇങ്ങനെ ആണെങ്കിൽ ഞാൻ എന്തിനാ വേറെ പെണ്ണ് കെട്ടുന്നത്..

മോനെ അമ്മക്ക് വയസായില്ലേ…

. അതിനെന്താ… എനിക്കിപ്പോൾ രാജമ്മയും അമ്മയും ഉണ്ടല്ലോ അത് മതി..

മോനെ അതല്ല… മോനു ഒരു പെണ്ണൊക്കെ കെട്ടി നല്ലൊരു ജീവിതം വേണം..

അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ നമ്മുടെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അറിയില്ലേ.. നമ്മുടെ ഈ ബന്ധം അറിഞ്ഞാൽ ഒരു പെണ്ണ് ഇങ്ങനെ നിക്കുമോ..

അത് ശെരിയാണ്… പക്ഷെ എന്തായാലും ഒരു പെണ്ണ് കെട്ടണ്ടേ..

എനിക്കു എന്തിനാ ഒരു പെണ്ണ്. എനിക്കു ഇവിടെ രണ്ടു പെണ്ണുങ്ങൾ ഉണ്ടല്ലോ.. അതുകൊണ്ട് ഞാൻ രണ്ടാളേം ഇങ്ങനെ ചെയ്തു ജീവിച്ചോളാം.. എന്നും എനിക്കു വേണ്ടതൊക്കെ ചെയ്താൽ മതി.

മോനു വേണ്ടതൊക്കെ ഞങ്ങൾ തരാം… എന്നും ഇങ്ങനെ നിന്നാൽ മതി. മോനു ഞങ്ങളെ മടുക്കുമോ…