എന്താ പറയേണ്ടതെന്നറിയാതെ ഞാൻ മരവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ സുനിത :

നീ എന്താ ഈ ആലോചിക്കുന്നത്?

അത് കേട്ടതും ഞാൻ അവരുടെ കാലിൽ വീണും കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു,

“അമ്മേ, എന്നോട് ക്ഷമിക്കു, എനിക്ക് ഒരു അബദ്ധം പറ്റിപ്പോയി. എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം.”

ഞാൻ കരഞ്ഞു.

എന്നോട് എഴുനേൽക്കാൻ സുനിത പറഞ്ഞു. എന്നിട്ടെന്നോട് അവളുടെ അടുത്തിരിക്കാൻ പറഞ്ഞു.

രമേ.. നീ കരയുകയാണോ? വേണ്ട, നീ ആദ്യം കരച്ചിൽ നിർത്ത്.

അവൾ എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു.

രമേ, നീയും എൻ്റെ ഭർത്താവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം എനിക്ക് പണ്ട് തന്നെ അറിയാം. അന്ന് ഞാൻ അത് ഓർത്ത് ഒരുപാട് കരഞ്ഞു. പക്ഷെ പിന്നീട് എനിക്ക് നിങ്ങളുടെ ബന്ധത്തിൻ്റെ ആഴം മനസ്സിലായി. അപ്പോൾ ഞാൻ അതിനെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ തിരുമാനിച്ചു. എനിക്ക് ഇനി എത്ര കാലമുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ഞാൻ മരിച്ചാൽ എൻ്റെ ഭർത്താവിന് ആരുണ്ട് എന്ന് ചിന്തിച്ചപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ ഈ ബന്ധം ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലെന്ന് തോന്നി. എനിക്കിപ്പോൾ നിന്നോട് ദേഷ്യമൊന്നുമില്ല. നിൻ്റെയും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെയും ബന്ധത്തിൽ എനിക്ക് സന്തോഷം മാത്രമേ ഉള്ളു.

അത് കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് ഒത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നിയെങ്കിലും ഞാൻ അവരോട് പറഞ്ഞു:

ഞാൻ അമ്മേ ചതിച്ചുവെന്ന് എനിക്ക് അറിയാം. എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം അമ്മേ..

രമേ.. എനിക്ക് നിന്നോട് ഒരു ദേഷ്യവുമില്ല. പിന്നെ നീ ഇനി എന്നെ അമ്മേ എന്ന് വിളിക്കരുത്. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഞാനും നീയും ഇപ്പോൾ ഒരു വ്യക്തിയുടെ ഭാര്യമാരല്ലേ, നമ്മൾ ഇരുവരും ഇപ്പോൾ സഹ ഭാര്യമാരാണ്. അത് കൊണ്ട് ഇനി നീ എന്നെ സുനിത എന്ന് വിളിച്ചാൽ മതി.