ഞാൻ വാണം വിടാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ തൊട്ട് എന്റെ മനസിലെ വാണറാണി രമചേച്ചിയാണ്.

ഒരു ദിവസം നേർച്ച നടത്തുന്നതിനായി ദൂരെയുള്ള ഒരു ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് ചേട്ടന്റെ അമ്മക്ക് പോവേണ്ടിവന്നു.. .ചേട്ടന്റെ സഹോദരി രാവിലെ വന്ന് അമ്മയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോവുകയായിരുന്നു.

കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചന്ദ്രേട്ടൻ വീട്ടിൽ വന്ന് അമ്മയോട് പറഞ്ഞു.. എന്നെ അങ്ങോട്ടൊന്ന് വിടണേ.. രു അവിടെ ഒറ്റക്കേയുള്ളുവെന്ന്.. ചേട്ടന് ഓഫീസിൽ പോയേ പറ്റൂ.. അതാ.. എന്നും പറഞ്ഞു.

ഞാൻ അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ തന്നെ കറന്റ്‌ പോയി. ലോഡ് ഷെഡ്‌ഡിങ്ങുള്ള സമയമായിരുന്ന് .

ചേച്ചി എന്നോട് പറഞ്ഞു..

എടാ അശോകേ.. മോനെ ഒന്ന് എടുത്തേ.. ഞാൻ പോയി ഡ്രസ്സ്‌ മാറി വരട്ടേന്ന്..

ഞാൻ കുഞ്ഞിനെയും എടുത്ത് സിറ്റൗട്ടിൽ വന്നിരുന്നു.. അപ്പോൾ ചേച്ചി ഉടുത്തിരുന്നത് ഒരു ഇളംനീല നെറ്റിയായിരുന്നു.

കുഞ്ഞിനേയും പിടിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സും കണ്ണും ചേച്ചി ഡ്രെസ്സ് മാറുന്നിടത്തോട്ടായിരുന്നു.

ആ സീനൊന്ന് കാണാൻ അതിയായ മോഹം തോന്നി.. പക്ഷെ.. എങ്ങനെയാണ് അങ്ങോട്ട് ചെല്ലുക..
എന്തും പറഞ്ഞ് ചെല്ലും.. എന്നൊക്കെ ആലോച്ചിരുന്നപ്പോഴാണ് കുഞ്ഞിനെ അങ്ങോട്ട് ഓടിച്ചുവിട്ടലോ എന്ന ചിന്ത വന്നത്.. കതക് ചാരിയിട്ടിട്ടേയുള്ളു..

കുഞ്ഞു ഓടിച്ചെന്ന് കതവ് തുറക്കുമ്പോൾ, പുറകെ കുഞ്ഞിനെ എടുക്കാനായി ഓടിച്ചെല്ലാം.. അപ്പോൾ എന്തേലും കാണാൻ പറ്റും എന്നാണ് കരുതിയത്..