ചന്ദ്രന് കൂട്ടിനാരൊക്കയാ
തിരിച്ച് കട്ടിലിരുന്ന് അങ്ങകലെയിരുന്ന് എനിയ്ക്ക് വേണ്ടി നാമം ചൊല്ലുന്ന അമ്മയേ ധ്യാനിച്ചു. അമ്മേ, പരീക്ഷണങ്ങളില്‍ നിന്നും എന്നേ രക്ഷിയ്ക്കണേ….പാതിരാവരെ ഇരുന്നുവായിച്ചിട്ടും ഏകാഗ്രത കിട്ടുന്നില്ല. കലയുടെ പെരുമാറ്റവും അവളുടെമുലകളുടെ മാര്‍ദ്ദവവും അഭിരാമിയുടെ മുഖവുമൊക്കെ മാറി മാറി എന്റെ മനസ്സിനുള്ളില്‍കേറിയിറങ്ങി.
കലയുടെ കൊച്ചുമുലകളില്‍ ഉടുപ്പിനു മുകളില്‍കൂടി പിടിക്കാന്‍ ഇത്ര രസമാണെങ്കില്‍ അഭിയുടെ ആ വലിയ ഓറഞ്ചുകളില്‍ തഴുകാന്‍, അവയ്യില്‍ മുഖം ചേര്‍ത്തു കിടക്കാന്‍, എന്തു രസമായിരിക്കും രക്ഷയില്ല, മനസ്സു കാടു കേറുന്നു. എങ്കില്‍ ഇനി പഠിത്തം നാളെയാക്കാം. ലൈറ്റണച്ച് കിടന്നു. കുറേക്കഴിഞ്ഞപ്പൊള്‍
മൂത്രമൊഴിയ്ക്കണമെന്നു തോന്നി. എഴുന്നേറ്റു.
മങ്ങിയ നിലാവെളിച്ചം ജനലില്‍ക്കൂടി അരിച്ചരിച്ച് മുറിയിലേയ്ക്ക് വീഴുന്നുണ്ടാ യിരുന്നു. ലൈറ്റിടാതെ തന്നെ കതകു തുറന്നു വെളിയിലിറങ്ങി.
മുറ്റത്തരികില്‍ നിന്നു പറമ്പിലേയ്ക്ക് നീട്ടിപ്പിടിച്ചു. മേഘത്തുട്ടുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഒളിച്ചുകളിക്കുന്ന തേങ്ങാപ്പൂളുപോലത്തേ ചന്ദ്രന്. ഇരുട്ടും വെളിച്ചവും ഇടകലര്‍ന്ന പാതിരാവ്. മൂത്രമൊഴിച്ചു തിരിച്ചു തിണ്ണയില്‍ കയറിയിട്ട് വെറുതെ ഒന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
അപ്പോള്‍ കാണാം പടി കടന്നു വരുന്ന ഒരു ടോര്‍ച്ചിന്റെ വെളിച്ചം. ഈ പാതിരായ്ക്ക് ആരായിരിയ്ക്കും .കുമാരേട്ടനാണോ, സാദ്ധ്യതയില്ല. ഒതുക്കി കാല്‍ച്ചുവട്ടില്‍ തന്നെ അടിച്ചുകൊണ്ട് മെല്ലെ വരുന്ന വെളിച്ചം. ഈ മുറ്റത്തുകൂടെ നടപ്പു വഴിയില്ല. ഞാന്‍ കതകു ചാരി. എന്നിട്ടു മുറ്റത്തിറങ്ങി. (തുടരും)
