“മോന്‍റെ ആണ്…”

അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“എന്നാലും അങ്ങനെ ഒക്കെ നോക്കുമ്പം ഒരു നാണം!”

എങ്കിലും അവളുടെ മനോഹരമായ അധരങ്ങളിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി തളിരിട്ടത് ഋഷി കണ്ടു.

“വാ! ഡ്രസ്സ് ചെയ്യ്‌…”

അവന്‍ അവളുടെ തോളില്‍ പിടിച്ച് അകത്തേക്ക് നടത്തി.

അവളുടെ ബെഡ്റൂമിലെ ഷെല്‍ഫിനു മുമ്പില്‍ കൊണ്ടുപോയി നിര്‍ത്തി.

“ഇവിടെ ഇരിക്കുവാണോ?”

ഷെല്‍ഫ് തുറന്നുകൊണ്ട് ലീന ചോദിച്ചു.

‘ഞാന്‍ നില്‍ക്കുന്നത് എന്‍റെ ഭാര്യേടെ മുമ്പില്‍ അല്ലെ? അതിനിപ്പം എന്താ?”

വീണ്ടും അവളുടെ മുഖം മനോഹരമായ ലജ്ജയാല്‍ ചുവന്നു.

“പ്ലീസ് മുത്തെ …”

അവള്‍ ചിണുങ്ങി.

“എനിക്ക് നാണമാടാ….”

“ആ നാണം ഒക്കെ ഒന്ന് മാറാനാ ഞാന്‍ ഇവിടെ നിക്കുന്നെ…”

അവന്‍ പറഞ്ഞു.

‘നമ്മള് ഹോസ്പിറ്റലില്‍ നിന്നു വന്നിട്ട് ഇതിപ്പോള്‍ അഞ്ചു ദിവസം ആയി. ഇതുവരേം എന്റെം നാണം മാറീല്ല. ആന്റീടെ നാണോം മാറീല്ല…അത് മാറാന്‍ സുഹ്റ ആന്‍റി പറഞ്ഞത് ഓര്‍മ്മയില്ലേ? ഡ്രസ്സ് മാറുമ്പം ഒക്കെ നമ്മള് രണ്ടാളും അങ്ങട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നോക്കി നിക്കണം എന്ന്…”

“അതൊക്കെ ശരിയാ…”

ലജ്ജ കൈവിടാതെ അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“എന്നാലും…’

“ഒരു എന്നാലും ഇല്ല..ആന്റി ഷെല്‍ഫീന്ന്‍ ഡ്രസ്സ് എടുത്തേ…”

സാരിയുടുക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഋഷി അവളെ വിലക്കി.

“വേണ്ട, ആന്‍റി റെഡ് ചുരിദാർ ഇട്ടാൽ മതി…കാണുമ്പം ഞെട്ടണം എല്ലാരും”