വഴിമാറുമ്പോൾ – “ഏതായാലും അരുന്ധതി പോയി….”
ആ രാത്രിയിലെ അവസാനത്തെ ഊക്കും കഴിഞ്ഞ് വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതിനിടയില്‍ മേനോന്‍ രേഷ്മയോട്‌ പറഞ്ഞു.

“ഞാനിപ്പം ഫ്രീ ആയി….എന്നാ ഞാന്‍ നിന്നെ കെട്ടട്ടേടീ?”

“കെട്ടണതും കെട്ടാത്തതും സെയിം അല്ലെ മേനോന്‍ ചേട്ടാ?”

ഒരു സിഗരെറ്റ്‌ കത്തിച്ചുകൊണ്ട് രേഷ്മ ചോദിച്ചു.

“അതെന്നാടി അങ്ങനെ പറഞ്ഞെ?”

ഷര്‍ട്ടിന്‍റെ അവസാനത്തെ ബട്ടനും ഇട്ടുകഴിഞ്ഞ് അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

“അതിപ്പം..”

പുകയൂതിപ്പറത്തി അവള്‍ പുഞ്ചിരിച്ചു.

“ചേട്ടന് എപ്പം വേണേലും എന്നെ ചെയ്യാല്ലോ…അതിനിപ്പം എന്തിനാണ് കല്യാണം എന്ന ചടങ്ങിന്‍റെ ആവശ്യം എന്നാ ഞാന്‍ ചോദിച്ചേ!”

“അതല്ലടീ!”

അവളുടെ തോളില്‍ കയ്യിട്ട് പുറത്തേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് മേനോന്‍ ചോദിച്ചു.

“ഒരാള് ഒഫീഷ്യലായി വീട്ടീവേണം. അല്ലേല്‍ തന്നെയായി എന്ന തോന്നലാ!”

“കുഴപ്പമില്ല…”

അവള്‍ ചിരിച്ചു.

“നമുക്കാലോചിക്കാം.. പിന്നെ അഥവാ കെട്ടുവാണേല്‍ എന്നെക്കൊന്നു കളഞ്ഞെക്കരുത് കെട്ടോ!”

“എഹ്?”

മേനോന്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടുകൊണ്ട് അവളെ നോക്കി.

“കൊല്ലരുതെന്നോ? ഞാന്‍ എന്തിനാടി നിന്നെ കൊല്ലുന്നേ?”

“അത് ശരി!”

അവള്‍ ചിരിച്ചു.

“എന്തിനാ ഋഷീടെ അമ്മയെ കൊന്നെ?”

മേനോന്‍ ഒന്ന് ഞെട്ടി.
അയാള്‍ ചകിതമായ ഭാവത്തോടെ അവളെ നോക്കി.

“എടീ.. എന്ന് വെച്ച് നിന്നെ ഞാന്‍ അങ്ങനെ ചെയ്യുവോ മോളെ?”