അപ്പോഴെല്ലാം ഇത്തയുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി ഉള്ളതായി എനിക്ക് തോന്നി. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ എത്തി. കുട്ടിയെ എടുത്തു കാറിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാൻ ബുദ്ധിമുട്ടിയ ഇത്താക്ക് ഞാൻ കാറിൻറെ ഡോർ തുറന്നു പിടിച്ചു സഹായിച്ചു. ഇറങ്ങുന്നതിനു ഇടയിൽ ഇത്തയുടെ സാരി മാറിൽ നിന്നു ഊർന്നു.

ബ്ലൗസ്സിനു ഉള്ളിലെ ആ മുഴുത്ത മാർക്കുടങ്ങളിൽ എൻറെ കണ്ണ് പതിഞ്ഞു. അതിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാൻ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല. ഇത്തയും അത് കണ്ടു. ഇത്ത വേഗം ഇറങ്ങി കുഞ്ഞിനെ തോളിലേക്ക് കിടത്തി. കൂട്ടത്തിൽ സാരിയും നേരെ ഇട്ടു.

പിന്നെ എന്നെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചിട്ട് അകത്തേക്ക് കയറി പോയി. എന്തായാലും ഇത്തയിൽ നിന്നും പോസിറ്റീവ് റെസ്പോൺസ് കിട്ടുന്നതിൽ എനിക്ക് സന്തോഷം തോന്നി.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി. സമീറത്തക്കു തിരിച്ചു പോകാനുള്ള സമയം ആയി. അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോൾ ആണ് സമീറത്തക്കു കുറച്ചു ഷോപ്പിംഗ് ഉണ്ടെന്നും അതിനു എന്നോട് ഒന്ന് കൂട്ട് ചെല്ലണം എന്നും പറഞ്ഞു മുഹമ്മദിക്ക വിളിക്കുന്നത്.

ഒരു പത്തു മണി ഒക്കെ ആയപ്പോ ഞാൻ അവരുടെ വീട്ടിലേക്കു ചെന്നു. റുബീനയും ഇത്തയുടെ കുഞ്ഞും ഉണ്ടാകും എന്നാണ് ഞാൻ വിചാരിച്ചത്. പക്ഷെ സമീറത്ത മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഞാൻ കാർ പോർച്ചിൽ നിന്നും പുറത്തെടുത്തു.

സമീറത്ത പുറകിൽ കയറി. സമീറത്ത എന്നോട് ഏതെങ്കിലും ഒരു ഷോപ്പിംഗ് മാളിലേക്കു പോകാം എന്ന് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ അവിടെ നിന്നും യാത്ര തുടങ്ങി. യാത്രക്കിടയിൽ ഞാൻ പതിവ് പോലെ സെന്റർ മിററിലൂടെ ഞാൻ ഇത്തയെ നോക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇത്ത അത് കണ്ടു.

സമീറത്ത : എന്താടാ ബിനിഷേ നോക്കുന്നത്.

ഞാൻ : ഒന്നും ഇല്ല ഇത്ത. പുറകിൽ വരുന്ന വണ്ടി നോക്കിയതാ.

സമീറത്ത : ഹമ്… നിൻറെ വണ്ടി നോക്കൽ കുറച്ചു കൂടുന്നുണ്ട്. ഞാൻ ഇതൊന്നും അറിയുന്നില്ല എന്നാണോ വിചാരം.

ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

ഞാൻ : ഇത്ത എന്തേ ഇന്നു മോനെ കൂടെ കൂട്ടാതിരുന്നത്.

അയലത്തെ ഇത്തമാർ അടുത്ത പേജിൽ തുടരുന്നു