ഒടുവിൽ ആ ദിവസം വന്നെത്തി. വയനാട് യാത്രാ ദിവസം.

രാത്രി 7 മണിക്കായിരുന്നു ട്രെയിൻ. സ്ലീപ്പർ കോച്ച് തന്നെ കിട്ടിയിരുന്നു. നമ്മൾ എല്ലാവർക്കും ഒരുമിച്ച് തന്നെ സീറ്റ്‌..

തമ്പാച്ഛനും ആലീസായന്റിയും ട്രെയിനിൽ കേറിയപാടെ കിടന്നുറങ്ങി. കുഞ്ഞിനേയും സൈഡ് ബർത്തിൽ കിടത്തി ഞങ്ങൾ നാല്പേരുകൂടി ഓരോ കഥകൾ പറഞ്ഞിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഇതിനിടയിൽ ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ചെയ്തിരുന്നു.

ഞാൻ അന്നയുടെയും ആൻസിയുടെയും ഇടക്കായി ഇരുന്നു. അനീറ്റ എന്റെ ഓപ്പോസിറ്റും.

അനീറ്റ കാനഡയിലെ ഒരോ വിശേഷങ്ങൾ പറയാൻ തുടങ്ങി..നമ്മൾ നാട്ടിലെയും. അതിനിടയിൽ

ഞാൻ :-ഭയങ്കര കഷ്ടപ്പാടാണ്. രാത്രിയൊക്കെയാകുമ്പ വിഷമം വരും.

അനീറ്റ എടുത്തടിച്ചു പറഞ്ഞു

“കൊച്ചുപുസ്തകം തന്നെയാണല്ലേ കൂട്ട് “

“ഹ ഹ ഹ “ ഞങ്ങളെല്ലാവരും പൊട്ടിച്ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

അനീറ്റയുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് അങ്ങനൊരു തമാശ ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.

പിന്നേയും ഞങ്ങളോരോന്നും പറഞ്ഞു സമയം കളഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

അന്ന എന്റെയും അവളുടെയും കോളേജ് കാലത്തെയും, ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് കാണിച്ചുകൂട്ടിയ കാര്യങ്ങളുടെയുമൊക്കെ കഥകൾ പറയാൻ തുടങ്ങി.

ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞു കഥകൾ പറയുന്നത് പോലെ സന്തോഷത്തോടെ അവൾ ആ കഥകൾ പറഞ്ഞു.

ഒന്ന് നന്നായി ചിരിച്ചപ്പോൾ തന്നെ അവളുടെ മുഖത്തിന്റെ ഐശ്വര്യം വല്ലാണ്ട് കൂടി.